ความสำเร็จ กับ การเด็ดยอด

เคยได้ยินมาเหมือนกันครับ เมื่อคราพูดคุยถึงเรื่อง KM (การจัดการความรู้) ในช่วงของการใช้เครื่องมือตัวหนึ่ง ที่เราเรียกกันว่า "การเล่าเรื่อง" (storytelling) หลายคนยังรู้สึกอึดอัดว่าทำไมต้องเล่าเรื่องความสำเร็จ และทำไมต้องเลือกผู้ที่ประสบความสำเร็จมาร่วมวงแบ่งปันเรื่องเล่านั้น มันไม่ดูคล้าย "การเด็ดยอด" ไปหน่อยหรือ

ผมไม่มีเจตนาที่จะแสดงเหตุผลหักล้างใดๆนะครับ คงเป็นเพียงแค่ แสดงความคิดเห็นบนฐานความเชื่อของผมขณะนี้เพียงเท่านั้น ถึงเรื่องนี้

ความสำเร็จใดๆก็ตามผมเชื่อว่า มันเป็นเพียงจุดหมายปลายทาง และมันก็ไม่ยั่งยืนด้วย แต่ที่ผมสนใจ คือ เส้นทางเดินที่ผ่านมาว่ามีเรื่องราวการฝ่าฟันมาได้อย่างไร? (ที่จริงอันนี้ก็มีความล้มเหลว หรือปัญหาแฝงอยู่ในตัวมันเองอยู่แล้ว) ระหว่างทางเรียนรู้อะไรบ้าง? จะพัฒนาตัวเองต่อไปได้อย่างไร? หากเราตกหลุม "ชื่นชมความสำเร็จ" แบบหยุดนิ่ง สักวันก็คงจะสูญพันธุ์ไปแน่นอน อย่าง ไดโนเสาร์ ถึงแม้จะใหญ่กว่าสัตว์อื่น แต่ก็มีสิทธิ์สูญพันธุ์ได้เหมือนกัน

กลับมาที่ KM ครับ ผมมักจะถามตัวเองว่า "เราจะรู้ได้อย่างไรว่า ใครมี ความรู้อะไรที่ซ่อนอยู่ในตัว (Tacit Knowledge) บ้าง?" สำหรับผมหรืออีกหลายคน ใช้วิธีค้นหาเหมือนกัน ก็คือ เชื่อว่า "ใครที่ทำอะไรสำเร็จ แสดงว่าคนนั้นมีความรู้เชิงปฏิบัติในเรื่องนั้น" ถึงแม้จะเป็นความสำเร็จเพียงเรื่องเล็กๆก็ตาม เช่น วิธีการทำงานใหม่ๆ (อาจเป็นเรื่องเล็กๆ), สิ่งประดิษฐ์เล็กๆดูเหมือนจะไม่มีค่าอะไรแต่ใช้งานได้ดี อื่นๆอีกมายมาก เหล่านี้ถือเป็นความสำเร็จทั้งสิ้น

แน่นอนครับ การเรียนรู้ มันเกิดได้ทั้งจากฝากความสำเร็จ และ ฝากปัญหา แล้วแต่จะเลือกตามความชอบโดยส่วนตัวนะครับ แต่ทั้งสองฝากต่างก็มีข้อดี ข้อเสียที่ไม่เหมือนกัน แต่ทั้งสองต้องอยู่บนฐานของความเป้นจริงนะครับ ไม่ใช่เดา หรือสันนิฐานว่าจะเป็นอย่างนั้น ควรจะเป็นอย่างนี้ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่า จับเอาคนที่ไม่เคยขับรถ มานั่งคุยกันว่าจะขับรถอย่างไร?